Μια φορά κι ένα καιρό, ήμασταν μια μεγάλη παρέα από ανθρώπους με δημιουργικό ταλέντο. Είχαμε μέσα μας το μικρόβιο της χειροτεχνίας, της έμπνευσης και η χαρά μας ήταν να μοιραστούμε τα έργα και τις ιδέες μας! Ήμασταν όμως πάνω και πριν απ' όλα, παρέα πέρα από τα όρια ενός διαδικτυακού ιστού.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Οι δρόμοι κάποιων χώρισαν οριστικά, το ενδιαφέρον κάποιων άλλων χάθηκε, κάποιοι αποφάσισαν να σταματήσουν να μοιράζονται, είτε γιατί αισθάνθηκαν ότι κουράζουν με τη συνεχή τους αυτή παρουσία, είτε γιατί ακολούθησαν πιο επαγγελματικά αυτό το ταλέντο, οπότε κι όλο αυτό έχασε την αίγλη της συντροφικότητας. Κάποιοι άλλοι περιόρισαν τον κύκλο των ανθρώπων της "παρέας" τους, κάποιοι ξεκίνησαν νέα ζωή και το ενδιαφέρον τους μετατοπίστηκε, ενώ για κάποιους άλλους δυστυχώς τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, χάνοντας εντελώς τις ισορροπίες της ζωής τους και προσπαθώντας ακόμα και τώρα να ξαναβρούν τον εαυτό τους.
Το σήμερα έχει βρει αυτή τη μεγάλη παρέα, σκορπισμένη στους πέντε ανέμους κι ας φαίνεται πως υπάρχουμε όλοι, μοιραζόμενοι καρδούλες και "thumbs up". Η αγάπη, η συντροφικότητα, η καθημερινή καρτερία για το αν το ξημέρωμα μας βρήκε καλά όλους, έχει χαθεί εντελώς!
Το σήμερα έχει βρει αυτή τη μεγάλη παρέα, σκορπισμένη στους πέντε ανέμους κι ας φαίνεται πως υπάρχουμε όλοι, μοιραζόμενοι καρδούλες και "thumbs up". Η αγάπη, η συντροφικότητα, η καθημερινή καρτερία για το αν το ξημέρωμα μας βρήκε καλά όλους, έχει χαθεί εντελώς!
Και γιατί σκάω θα μου πείτε τώρα κι εσείς! Για κανένα σοβαρό τελικά λόγο, είναι απλά οι σκέψεις που κάνω τον τελευταίο καιρό, αναρωτώμενη αν όλα αυτά έχουν σημασία μόνο για μένα ή υπάρχουν εκεί έξω και κάποιοι από εκείνη την παρέα, που επίσης αναζητούν όλο αυτό που χάθηκε.
Ευθύνες; Όχι ευθύνες δεν καταλογίζονται σε κανένα. Η ζωή είναι έτσι, απλή αλλά και τόσο περίπλοκη, με χαρές αλλά και με τόσες λύπες και βάσανα! Κι ο καθένας από μας (θέλω να πιστεύω) ταξιδεύει σ' αυτή προσπαθώντας για το καλύτερο όλων.
Που βρίσκομαι εγώ σε όλο αυτό; Ξεκίνησα με όρεξη κι απέραντη αγάπη. Έδωσα και πήρα εξαιρετικές ιδέες, μοιράστηκα υπέροχες στιγμές και κάπου στην πορεία το έχασα. Δε θα πω "έτσι απλά", γιατί θα είναι ψέμα αλλά ναι, το έχασα! Θέλετε γιατί η ρομαντική μου φύση δε με άφησε να καταλάβω τι συμβαίνει νωρίτερα; Θέλετε γιατί η εγωιστική μου φύση δε μου επέτρεψε να σώσω την κατάσταση όταν το κατάλαβα; Θέλετε γιατί η ανθρώπινη μου φύση δεν είναι ικανή να κάνει θαύματα; Εγώ απλά θα πω ότι έτσι ήταν να γίνει, έτσι έγινε! Όμως η δημιουργικότητα είναι στο αίμα μου και ποτέ, ούτε καν κατά τη διάρκεια των δικών μου "δύσκολων στιγμών" σ'αυτό το ταξίδι δε με εγκατέλειψε. Κι ας είχα φτάσει πια να φοβάμαι να μοιραστώ τα έργα και τις δημιουργίες μου, αυτή υπήρχε πάντα εκεί, να με τσιγκλάει! Αυτή ήταν ο δικός μου βράχος, για να πιαστώ!
Τον τελευταίο καιρό, έχω αναθαρρήσει και αισθάνομαι όλο και πιο σίγουρη για τα δημιουργικά μου βήματα. Κάποια τα μοιράζομαι θέλοντας και μη, ως πιο επαγγελματικά, τα πιο προσωπικά μου όμως βρίσκονται ακόμα σε διαπραγμάτευση με το "είναι" μου. Μέχρι σήμερα θέλω να ελπίζω! Διότι επίσης τον τελευταίο καιρό, είχα την τύχη να διαβάσω την ανάρτηση μια κυρίας που δεν έχω γνωρίσει προσωπικά, είναι όμως από τους ταλαντούχους και πολύ δημιουργικούς ανθρώπους του χώρου μας, όπου μίλησε στην ψυχή μου. Ήταν σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου κι απλά την αποτύπωνε σε λέξεις. Όλες οι επόμενες αναρτήσεις της το ίδιο ακριβώς! Τις διάβαζα κι αισθανόμουν πως διαβάζω τις ίδιες μου τις σκέψεις. Κι εκεί "χτύπησε το καμπανάκι". Εκεί αναρωτήθηκα γιατί έχω πάψει να δημιουργώ με τον τρόπο που το έκανα τότε, στα πρώτα χρόνια τα αθώα; Γιατί όταν δημιουργώ το κάνω με μηχανικές κινήσεις που δε μου προσφέρουν τίποτα από τη μαγεία της δημιουργίας αυτής καθ' αυτής; Κι εκεί απλά είπα STOP. Η δημιουργικότητα μου πρόσφερε τη λύτρωση, αλλά πρέπει πλέον να αρχίσει να μου προσφέρει την ίδια της τη μαγεία! Τη χαρά και την ικανοποίηση που μου πρόσφερε στην αρχή!
Και το πάλεψα! Το πρώτο απόγευμα, με μεγάλη δυσκολία ξεκίνησα για να φτιάξω ένα mini album για να το κρατώ ως δώρο, στην οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει στην Κύπρο όπου θα πάμε την ερχόμενη εβδομάδα. Κι απογοητεύτηκα, έπεσα στα τάρταρα που δεν μπορούσα να στήσω ένα χαρτί πάνω σε άλλο λες και ποτέ άλλοτε δεν το είχα κάνει. Το επόμενο απόγευμα, με μισή καρδιά αλλά κατά βάθος και πιο αποφασισμένη, δοκίμασα ξανά. Και το δημιουργικό ταξίδι ξεκίνησε! Η διαδικασία πήρε μια ροή και οι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Κι όταν περίπου τρεις ώρες μετά το είχα στα χέρια μου έτοιμο, χωρίς να έχω καταλάβει πως έγινε, συνειδητοποιώντας ότι μάλλον είχα πέσει σε κάποια δύνη έμπνευσης από εκείνες που φαντάζομαι ζουν οι μεγάλοι ζωγράφοι, άρχισα να κλαίω! Μη ρωτάτε πώς, τι και γιατί! Έκλαιγα γιατί συνειδητοποιούσα πόσο μου είχε λείψει όλο αυτό. 'Έκλαιγα γιατί με χαρά ανακάλυπτα πως είχα τελικά ζήσει το απόλυτο της δημιουργίας. Κι ήταν τόσο όμορφο!
Anna είσαι η αιτία που κατάφερα να ζήσω ξανά το αίσθημα της ικανοποίησης και τη μαγεία του δημιουργικού οίστρου. Γι' αυτό σ' ευγνωμονώ! Έχεις ήδη πάρει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αποδεικνύοντας μου πως δεν έχουν τελικά χαθεί οι φίλοι.
Μπορεί να μη φαίνονται παράθυρα και πόρτες στο παρόν δημιούργημα, είναι όμως αυτό που μου άνοιξε την πόρτα της επιστροφής, στον μαγικό κόσμο της δημιουργίας, έτσι όπως εγώ τον θέλω ή τον αντιλαμβάνομαι!
Να 'στε δημιουργικοί!